Artikelen en columns

Een huwelijk waar nooit botsingen zijn, is een saai huwelijk. Een huwelijksrelatie kán niet altijd over rozen gaan. Er komen conflicten en irritaties, vooral ook in de eerste jaren van een huwelijk. Dat hoort erbij en ze maken je huwelijk sterker, mits je er goed mee omgaat. Het succes van jouw huwelijk is daarom niet afhankelijk van de vraag óf er wel of geen spanningen en problemen in je relatie komen, maar hoe je ermee omgaat. Een succesvol huwelijk wordt gekenmerkt doordat man en vrouw aan hun relatie met elkaar en met God werken, juist door die conflicten heen. De Bijbel vertelt het heel beeldend in Spreuken 27:17: “IJzer scherpt men met ijzer, zo scherpt een man het gezicht van zijn naaste.”

In opdracht van het financiële adviesbureau Forbes Advisor is onder duizend gescheiden Amerikanen of echtparen die in scheiding liggen, onderzocht waarom huwelijken mislukken. 63 procent van de gescheiden koppels in dit onderzoek zeiden dat hun huwelijk waarschijnlijk niet zou zijn mislukt, als ze voor het huwelijk beter hadden begrepen wat ‘toewijding’ inhoudt. En 56 procent zei dat ze misschien niet zouden zijn gescheiden als ze de waarden en normen van hun huwelijkspartner beter hadden gekend. Het is verrassend dat minder dan 5 procent van de gescheiden mensen aangaf dat hun huwelijk niet meer te redden zou zijn.

Misschien loopt het niet lekker in je huwelijk en vraag je je wellicht soms af hoe je zo 'stom' hebt kunnen zijn om zomaar in een huwelijk te stappen. Misschien denk je wel terug aan al die dingen die je soms aanklagen vanuit je verleden?

In trouw kun je jezelf (al heel jong) oefenen.
Elk kind ontdekt al jong dat het leven niet altijd over rozen gaat, integendeel. Hoe gek het misschien ook klinkt, dat is ook Gods bedoeling. Hij wil ons karakter laten groeien en dat gebeurt door correctie en het leren omgaan met tegenslag. De Hebreeënbrief zegt ons in hoofdstuk 12 dat we een wedloop moeten leren lopen en daarvoor is oefening nodig. In vers 11 staat: En elke bestraffing schijnt op het moment zelf wel geen reden tot blijdschap te zijn, maar tot droefheid. Maar later geeft zij hun die erdoor geoefend zijn een vreedzame vrucht van gerechtigheid.

Jij en ik leven in een land waar alles wordt geregeld met contracten. Als ik een huurcontract heb waarin staat dat mijn huurbaas zorgt dat hij de buitenkant van mijn huis onderhoudt, dan kan ik hem aanklagen als hij dat niet doet. Als het dak lekt of de verf van de kozijnen valt en hij weigert dat te herstellen, dan zal ik hem in gebreke stellen en uiteindelijk via de rechter dwingen het contract na te komen of ik kan het contract verbreken en een betere huurbaas zoeken.

Mijn schoonmoeder is mee op safari. We slapen in tenten in een wildpark. Midden in de nacht klinkt een luid geschreeuw en gebrul. Mijn vrouw stoot me in paniek aan. “Er staat een leeuw bij de tent van mama…”. Ik stel haar gerust met deze woorden: “Laten we eerst eens kijken of de leeuw dit wel overleeft.”

De leukste en tegelijk pijnlijkste moppen zijn schoonmoedermoppen. Dat is niet zonder reden. Ze zijn uit het leven gegrepen.

Laat ik deze column eens beginnen met een gedurfde stelling: Je kunt pas echt liefhebben als je weet wat vergeving is. Begint het te kriebelen? Dan is het goed om even verder te lezen. Er is namelijk inderdaad een duidelijk verband tussen liefde en vergeving en ook tussen liefde en kúnnen vergeven. Dat geldt binnen een huwelijk of gezin, maar dat geldt zeker ook als je een gebroken huwelijk achter je hebt liggen.

Liefde is meer dan verliefd zijn. Liefde is een keuze en niet primair een gevoel. Tenminste... de Bijbelse vorm van liefde: Agapè. In onze Westerse wereld begint een relatie meestal met het prachtige woord ‘verliefdheid’. Een jongen en een meisje worden verliefd op elkaar. Ze krijgen gevoelens. De ‘vlinders’ in je buik en al die andere verliefdheidskenmerken die al duizenden jaren lang in vele liederen worden bezongen. De Bijbel doet eraan mee, want het boek Hooglied staat bol van die kenmerken van de verliefde bruid en de verliefde bruidegom. Je zou kunnen zeggen dat het niet ter discussie staat dat een liefdesrelatie moet beginnen met die elementaire verliefdheid. Zielen die op elkaar gericht worden en die elkaars kenmerken gaan ontdekken. En lichamen die elkaar aantrekken. En toch is dat slechts één facet van liefde.

In trouw kun je jezelf (al heel jong) oefenen
Elk kind ontdekt al jong dat het leven niet altijd over rozen gaat, integendeel. Hoe gek het misschien ook klinkt, dat is ook Gods bedoeling. Hij wil ons karakter laten groeien en dat gebeurt door correctie en het leren omgaan met tegenslag. De Hebreeënbrief zegt ons in hoofdstuk 12 dat we een wedloop moeten leren lopen en daarvoor is oefening nodig. In vers 11 staat: En elke bestraffing schijnt op het moment zelf wel geen reden tot blijdschap te zijn, maar tot droefheid. Maar later geeft zij hun die erdoor geoefend zijn een vreedzame vrucht van gerechtigheid.
Het leven van een christen is dus een oefenschool. Het huwelijksleven en het gezinsleven zijn dat ook. De grote vraag is óf we tijdens dat dagelijks leven, in die voor- en tegenspoed, willen leren? En als het niet goed gaat, willen we ons dan bekeren: omdraaien, het anders doen? Wanneer we van onze fouten leren, dan merken we dat tegenslag en correctie ons opbouwen en dichter bij God en bij elkaar brengen. En de mooie extra uitdaging is dan of wij – met onze fouten – ook een voorbeeld durven te zijn voor onze kinderen.

We leven in een tijd dat het vanzelfsprekend lijkt dat je als stelletje elkaar ook zo snel mogelijk seksueel leert kennen. Die vanzelfsprekendheid is vooral ontstaan sinds de seksuele revolutie in de vorige eeuw. Als je elkaar ‘leuk’ vindt, dan ga je toch met elkaar naar bed? All-you-need-is-love. En dat soort ‘love’ is vooral ook seks. Maar is dat ook zo vanzelfsprekend?

Wij leven in een samenleving waarin alles geregeld wordt met contracten. Als werknemer, als huurder, als afnemer van nutsvoorzieningen. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een contract voor. En de logische consequentie is dan ook dat als een van de contractpartners tekortschiet, dat er dan een boeteclausule in werking treedt en/of het contract nietig wordt verklaard. Dat contract-denken beïnvloedt onwillekeurig ook het beeld over het huwelijk, zelfs voor christenen.

Mensen stappen in een huwelijk met grote verwachtingen. Op het moment van het maken van de keuze om wel of niet te trouwen, spelen gevoelens (verliefdheid) een grote rol. Later komt er een stuk bezinning en ga je je eigen huwelijk vergelijken met andere huwelijken. Soms lijkt het gras bij de ander groener dan bij jou. Je zou wel van iemand willen horen of je nu wel of niet een goed huwelijk hebt.

Kiezen voor een huwelijk zonder dat er sprake is van verliefdheid op je toekomstige partner, dat is ondenkbaar in ons land. Soms aarzelen mensen met die keuze voor een huwelijk omdat ze niet zeker weten of ze wel genoeg van hem of haar houden. Is dat wat ik voel wel echt verliefdheid? En dan slaat soms de twijfel toe. Moet je eigenlijk wel altijd verliefd zijn?