Blog

Wanneer een man en een vrouw in Bijbelse tijden gingen trouwen, dan was het duidelijk dat de vrouw haar ouderlijk huis vaarwel zou zeggen en naar het dorp van haar bruidegom ging verhuizen. Dat was dan ook een van de redenen om een bruidsschat te betalen aan de vader van de bruid. De bruidegom in kwestie bleef dus in zijn eigen dorp en vaak in het huis van zijn vader waar een stukje aangebouwd werd. Maar hoe zit het dan met die opdracht van God bij de instelling van het huwelijk in Genesis 2:24 waar staat dat een man zijn vader en moeder moet verlaten, zijn vrouw aanhangen en dan tot één vlees worden?

Een Afrikaans dorpsopperhoofd (chief) werd uitgenodigd door zijn Amerikaanse vriend (een zendeling) om in New York op bezoek te komen en in diverse kerken zijn verhaal te vertellen. Aan het eind van die vakantieweken, vol met enthousiaste toespraken en sightseeing tripjes, vroeg de Amerikaanse zendeling aan zijn Afrikaanse vriend wat hij van de VS vond. “Marc”, zei hij. “Jij hebt ons geleerd om ons te bekeren van onze afgoden en Jezus te volgen. Dat hebben we gedaan. Maar ik begrijp niet dat jij je afgod gewoon elke dag om je pols draagt”.

Wat doe je als ‘de-zonden-van-toen’ je blijven aanklagen? Ik kan me goed voorstellen dat mensen zich maar blijven schamen voor de fouten die ze ‘vroeger’ hebben gemaakt. Je zou ze het liefst willen vergeten en er nóóit meer aan herinnerd worden. Ik kan er talloze opnoemen vanuit mijn eigen verleden. Dat varieert van stelen uit het geldkistje van mijn ouders tot en met het verstrikt raken in de draaikolk van de strijd tegen porno. Maar waarom zou me dat moeten blijven achtervolgen in het nu? In alle jaren huwelijksbegeleiding hebben wij eindeloos veel mannen en vrouwen ontmoet die dachten dat ze door te trouwen al het oude vanzelf achter zich zouden kunnen laten. Een frisse start. Helaas pindakaas.

Wat je niet hebt, dat kun je ook niet uitdelen. Als ik geen fiets heb dan kan ik hem ook niet uitlenen of weggeven. Zo’n soort logica geldt ook in een christelijk huwelijk. Als ik geen levende échte relatie heb met God als mijn Vader, als ik niet weet wat de bovennatuurlijke goddelijke Agapè liefde is, dan kan ik dat soort liefde ook niet uitdelen. Wanneer ik die Krachtbron niet heb, hoe kan ik dan verwachten dat ik daaruit wel zou kunnen putten om uit de delen naar mijn verbondspartner?

Wat zijn nou de échte oorzaken van problemen in een huwelijk? Cvandaag vroeg mij of ik een aantal columns wilde maken over de 5 belangrijkste oorzaken waarom ook huwelijken van christenen onder druk komen te staan. Want die echte oorzaken zitten vaak onder de oppervlakte verborgen. Tegelijk zijn dat dan ook de bouwstenen waarmee een huwelijk 'sterker' gemaakt wordt. Lees maar verder wat die Top-5 is.

Stel nou eens dat we met een meerderheid van de Nederlanders besluiten dat een koe vanaf nu vijf poten heeft. Gewoon omdat we de staart van de koe ook gaan tellen als een niet goed geëvolueerde poot*. Dan kunnen we wettelijk vastleggen dat een koe in 2023 vijf poten heeft. Maar… verandert die afspraak dan ook de werkelijkheid voor ons, voor de koe, voor de boer of voor de vliegen?

... MAAR IS NOG ALTIJD DE BESTE LEERSCHOOL

Een van de meest veilige plekken om te leven is een goed functionerend stabiel gezin. Dat geldt voor kinderen, maar dat geldt ook voor papa en mama. En dat stabiele gezin staat onder druk, het wordt aangevallen door de tijdgeest. Dat ‘stabiele’ ouderwetse gezin wordt door heel wat mensen ‘achterhaald’ genoemd.

Een gezin heeft een belangrijke functie in de Bijbel. Eigenlijk is het een beeld van de kleinste gemeente, een plek waar Jezus ‘Heer’ wil zijn en waar Hij wordt gediend. Een plek dus waar God wil wonen als verbondspartner in een huwelijk. Het is een plek waar man en vrouw als echtpaar tot bloei komen, waar ze (ook letterlijk) ‘vrucht’ dragen, en waar hun kinderen veilig mogen opgroeien. Kinderen die dan in het gedrag van hun ouders al iets van het karakter van God mogen gaan ontdekken.

Vanuit onze ervaringen springen er drie dingen uit waardoor onze huwelijken in 'zwaar weer' komen. 1. We vergeten dat God onze verbondspartner is. 2. We denken dat we ons verleden, daar waarvoor we ons nu 'dood schamen', gewoon kunnen vergeten nu we getrouwd zijn. 3. We zetten onze eigen verlangens en ideeën te hoog op ons prioriteitenlijstje.

Het valt ons op dat echtparen, die we begeleiden, weinig (tot geen) tijd besteden om samen te praten met God. Samen bidden en samen Bijbel lezen, dat komt er vaak niet van in drukte van alledag. Is het dan gek dat de boze invloed krijgt in een huwelijk? Een pleidooi om eerst eens te leren een relatie met God te onderhouden.